Patrick – Anesthesist (2018)

Deelname aan missie Ampasimanjeva 2018 & Vohipeno 2019

Een missie beleven is als een kroniek uit het leven, een emotionele rollercoaster, een overweldigend avontuur, dat een sterke indruk nalaat met al wie erbij betrokken is. Het doet me denken aan een Franse film uit 1974, Vincent, François, Paul et les autres, een melancholisch verhaal over drie jeugdvrienden, en over de anderen die deel uitmaken van hun leven die stilletjes aan beseffen hoe relatief hun eigen problemen zijn.

Jean, Tony, Jan … et les autres!

Met een uit een Oost-Westvlaamse mix bestaande equipe, samen met negen op een noord-zuid gerichte zending komen we in een ons vertrouwd maar verzuipend Ampa aan; het regent pijpenstelen, maar de ontvangst is hartelijk.

We zijn vertrouwd omdat we met een zo goed  als ongewijzigde geroutineerde ploeg in het ons gekende Ampa arriveren; Wouter(Denys), anesthesist  en Henk (Hauspy) zijn de nieuwkomers.

Onze missie focust zich enerzijds op tandheelkunde, waarvoor naast Henk, Jean (Proot)  en Lieve (Vindevoghel) zorg dragen, en anderzijds op uro-gynaecologie, waarover de vertrouwde chirurgen Tony (Verbaeys) en Jan (Aerts)zich ontfermen. Naast de twee anesthesisten nemen Els (Kint) en Barbara (Matthys) de verpleegkundige taken op zich.

Martin, Giorgio, Chiara … et les autres!

Bedrijvigheid alom, Ampa leeft ; het is een kleine maatschappij, gedragen door de niet aflatende inspanning van Giorgio, de econoom, een Italiaan, de Jack of all trades, die met zijn equipe de gemeenschap daar draaiende houdt met de hulp uit het noorden en met de opbrengsten van de oogsten van eigen gekweekte peper, kruidnagel en lychee het hoofd boven water houdt en de touwtjes aan elkaar probeert te knopen. Het toeval wilt dat tijdens ons verblijf er ook een team van technici uit Italië, bevriende vakmannen en landbouwers, aanwezig  was om Giorgio wat hulp te bieden, om bepaalde machines, tractoren, pompen te repareren en terug operationeel te maken. Zij kregen later op de week gezelschap uit België van Charles(Cattoir) en Lore (Vertongen)om de klimaatregeling en luchtbeheersing te controleren.

Dokter Martin is er nog altijd de even minzame medische duizendpoot. Alle zorg draait om hem en wordt door hem georganiseerd: preventie en vaccinatie, consultatie, heelkunde en ziekenboeg. Dit jaar heeft hij hulp van een groep Italiaanse jongeren, die vanuit een diocesaan genootschap in Ampa een stage lopen. Chiara is een recent afgestudeerde verpleegster, zuiderse puurheid, op zoektocht, trots en zelfbewust,  direct en innemend, verrukt, bedachtzaam, humoristisch, bezorgd en toegewijd.  Zij biedt er in de bij momenten tragische geborgenheid van Ampa met kracht troost, hoop en vreugde; de moderne engel.

Ghina, Tina, Hilaria, …et les autres !

Onze dagtaak bestaat voornamelijk uit het opereren van mannen met benigne prostaathypertrofie. Omwille van pest is de missie vorig jaar niet doorgegaan; daardoor is het aanbod patiënten bijzonder groot en betekent ook dat wij die patiënten, waarvan bij sommigen reeds meer dan een jaar de blaas was gesondeerd, een uiteindelijke oplossing bieden. Martin komt zoveel mogelijk assisteren. Jan heeft hem bij vorige missies bepaalde technieken bijgebracht om vrouwen met vesico-vaginale fistels te opereren. Martin, een handig chirurg, heeft intussen daardoor in dit soort heelkunde een stevige reputatie in Madagscar opgebouwd. In 2017 heeft hij meer dan 100 vrouwen geholpen, en in 2018 bij ons bezoek ook reeds 80. Tony leert hem nu ook de techniek van open prostatectomie aan. Met fierheid nam hij eind december contact met de melding dat hij zijn eerste operatie zelfstandig had uitgevoerd. Dit is een fantastisch voorbeeld van noodzakelijke hulp en investering in Madgascar. De quote van geen vissen te geven, maar hengels en de leer om te vissen, is hierbij zeker bewaarheid.

Jean en de tandheelkundige ploeg trekken hun plan en hun dagelijkse portie tanden. De broodnodige tandzorg is een essentieel onderdeel van onze missie.

Bij een van hun patiënten worden we op een middag ontboden. Bij een jonge patiënte Ghina is vanuit een tandabces een onderhuidse infectie ontstaan, die was uitgezakt naar haar thorax, met massieve bloeding, huiddefect en necrose. Wij vreesden voor een necrotiserende fasciitis, een infectie met de ‘vleesetende’ bacterie. Door dagelijkse wondzorg en toediening van hoge dosissen antibiotica kon de infectie worden gecontroleerd en behandeld. De nodige huidgreffe werd nadien door de familie van de patiënte geweigerd.

Met het probleem van seksualiteit worden we ook regelmatig geconfronteerd. Veel jonge vrouwen worden zwanger, zonder erkenning door de vader. Ze staan dan ook alleen voor de (op)voeding van die kinderen. Abortus provocatus wordt dan ook regelmatig uitgevoerd, en meestal in heel onhygiënische en primitieve omstandigheden.

Tina, een jonge vrouw biedt zich aan met een grote abdominale massa, die op echografie, de enige manier van beeldvorming waarover we beschikken, op een cyste, mogelijks van de eierstok, lijkt.

Jan en Tony besluiten van een laparotomie uit te voeren, waarbij een buikvliesontsteking wordt vastgesteld met evacuatie van een grote hoeveelheid etter; bij nadere anamnese bekent Tina twee weken eerder een abortus provocatus te hebben uitgevoerd, waarbij perforatie van de baarmoeder. Drainage en weerom hoge dosissen gerichte antibiotica helpen de jonge vrouw uiteindelijk genezen.

Ampa ligt in een gebied dat bewoond wordt door de stam Antaimoro. Bijgeloof laat hen niet toe beide pasgeborenen uit een tweelingzwangerschap te behouden, wordt als teken van ongeluk beschouwd, waarbij in het slechtste geval een baby wordt omgebracht. Tijdens ons verblijf wordt een tweeling geboren. Gelukkig zijn er de zusters, die zich ontfermen over het tweede kindje. Een andere Italiaanse stagiair, Hilaria mag haar naam aan het kleintje geven, is vol verrukking voor het kind, apetrots over de springerige boreling met haar doezelige wangen. Het kind wordt enkele dagen later veilig door de zusters naar Antananarivo gebracht voor adoptie.

We delen het verzopen Ampa met de medewerkers van de post en met de nonnekes die ons weer vertroetelen met eenvoudige maar lekkere, Italiaanse gerechten. Nachtelijke wenende  plensbuien, gietende regenbuien, stortregens, louterende, zuiverende regen.

Na twee weken, opdracht volbracht. We vertrekken met stralende zon. Teken van hoop.

Frank, Patrick, Fabrice…et les autres!

De missie in Vohipeno spitst zich toe op mond-, kaak- en aangezichtschirurgie en reconstructieve heelkunde. Met vier chirurgen, Frank (De Wolf), Fabrice (Rogge), Wim (Van de Velde) en Edward (De Wolf) en drie anesthesisten Patrick(Mermans) en Peter (Capiau), ondersteund door kinesiste Annick (Moons), Carine (Decorte) nog zo’n verpleegkundige engel met wel duizend handen en benen, en logistiek Caroline (Boone) .

Door wat nukkige vliegtuigmaatschappijen komen we 2 dagen te laat aan in de missie. We worden er hartelijk ontvangen door soeur Lea, steun en toeverlaat van de ganse missiepost.  Zij ontfermt zich over en runt als soeur hospitalière, de ganse gemeenschap. De zusters nemen deel aan de ziekenzorg. De rustig gelegen site spreidt haar paviljoenen tussen velden en rijstplantages.

Gezien het tijdverlies besluiten we meteen op zondag te werken. Het hoofddoel  van de missie concentreert zich naast correctie van contracturen na brandwonden, op kinderen met schisis (gespleten lip).  Deze hoog chirurg-technische ingreep zonder veel nazorg is heel dankbaar. De sociale integratie en het teruggeven van hun integriteit aan die kinderen worden naar waarde geschat. De ouders zijn ontzettend dankbaar en drukken hun appreciatie ten volle uit dat wij tot hen komen om hun kinderen een waardig bestaan (terug) te geven. Frank dankt hen voor het vertrouwen en vraagt hen als ambassadeurs van H.E.L.P. te getuigen om de argwaan die toch nog altijd ten overstaan van ‘les Vasahs’(Blanken) leeft te weerleggen.

Martin, Giorgio, soeur Lea…et les autres?

Ze zijn enorm dankbaar en stellen ons engagement enorm op prijs; ze hebben onze H.E.L.P.-hulp nog verder broodnodig.

Patrick Van Houwe